Ceremonieel spreker, hoe kom je erop?

Dat vroegen mensen mij een jaar of vijf geleden, als ik aangaf dat ik ceremonieel spreker was.
Ik volgde, na vele jaren bedrijfsleven, inmiddels mijn eigen koers, luisterend naar mijn hart, vertrouwend op mijn eigen intuïtie.

Zo werd ik ook trouwambtenaar voor de gemeente Tilburg. Ineens stond ik zo dichtbij twee mensen die de mooiste dag van hun leven gingen vieren, ik voelde me zeer bevoorrecht. Ik mocht ze alles vragen en hun woorden verpakken in een leuke, luchtige liefdesspeech. Nu, zo’n 200 bruiloften verder, kom ik nog steeds, na elke ceremonie, met een grote “big smile” thuis. Want elk verhaal is anders en de liefde blijft magisch.

Soms loopt het anders…

Maar ook is er wel eens verdriet. Om dierbaren die, omdat ze overleden zijn, er niet bij kunnen zijn. Of omdat de bruid of bruidegom zelf ernstig ziek is en komt te overlijden. Deze bruiloften hebben een extra lading en deden mij er vijf jaar geleden toe besluiten om een opleiding als ritueel begeleider te volgen. Naast het trouwen, ging ik nu ook afscheidsceremonies vormgeven. Twee totaal verschillende gebeurtenissen in iemands leven maar met veel gelijkenissen in beleven en geraakt worden.

Luisteren, luisteren en nog eens luisteren…

Als iemand overleden is, spreek ik een dag of twee later af met de nabestaanden. Vaak weten ze niet hoe te beginnen, maar geloof me…elk mensenleven kent een prachtig verhaal. De eerste inspiratie krijg ik al als ik in het huis om me heen kijk. Als ze vertellen welke muziek ze graag willen laten horen en vooral ook wat er verteld wordt “tussen de regels door”.
Want…het allerbelangrijkste van mijn vak is luisteren….

En dan doet corona zijn intrede…

Afgelopen jaar was het vanwege de coronarestricties vaak niet mogelijk om bij nabestaanden thuis te komen. Gesprekken vonden plaats via beeldbellen. Dan zat ik in mijn slaapkamer in joggingbroek, warme sokken en een net bloesje “voor ’t zicht” tegenover een familie waarvan de helft meestal niet in beeld was. Er gebeurde dan ook veel buiten beeld en in combinatie met een wifi die nogal eens haperde, ging er veel langs mij heen. Ook dan was het luisteren…doorvragen…en letterlijk opschrijven wat mensen zeiden.

Op de dag van de uitvaart kwam het voor dat er maar een handjevol mensen in de aula zat, honderden mensen via de livestream meekeken en het daarmee toch een mooi, waardig en heel persoonlijk afscheid werd.

Alles werd anders…maar stiekem net zo warm en liefdevol…

Afgelopen jaar was een rollercoaster, ook in de uitvaartbranche. Na elke persconferentie kregen we andere regels of beperkingen hoe een uitvaart te organiseren. Het zorgde voor veel creativiteit en inventiviteit.
We namen videoboodschappen op, organiseerden erehagen en omdat er maar een beperkt aantal gasten mocht komen, was er meer budget voor livemuziek; een grote meerwaarde bij een uitvaart of een afscheidsfotograaf die de intieme, laatste momenten van afscheid nemen vastlegt.

En straks, na corona…

Heel eerlijk….ik hoop dat we zo blijven “afscheid nemen”. Met meer bijzondere rituelen in de week na iemands overlijden of op de dag van afscheid en dan de dienst in klein gezelschap waarin een gezin en naaste familie zich op hun gemak voelt, herinneringen en gedachten durft te delen en waar tijd is om elkaar echt even te spreken en te steunen. 

Stiekem hoop ik trouwens ook dat er na corona weer volop getrouwd gaat worden. Een mooie balans in vrolijkheid en verdriet, toekomstmuziek en herinneren, in een volgende stap en straks weer verder gaan; dat maakt mijn werk zo geweldig mooi om te doen.