Een hart breekt niet, het scheurt

Wanneer een overlijden plotseling is ben je dus totaal niet voorbereid. Je raakt in een shock. Je hoofd en hart kunnen niet geloven dat je dierbare er net nog was en nu niet meer.

‘Het kan niet
Jij was te levend
Om dood te zijn’ 

In april 2016 gebeurde mij en al mijn naasten dit toen mijn enige en grote zus overleed. Ze genoot met haar meiden van een ijsje en kreeg nadat ze nieste een fatale hersenbloeding. Niets had haar nog kunnen helpen bleek later.
Zij anderen wel; als donor heeft ze nog vele levens gered.

Grote zus

Zij was mijn grote zus, mijn voorbeeld, want zo gaat dat. Ik sprak haar vlak ervoor nog, ze was enorm druk geweest met het afmaken van haar tweede boek, Perfecte bevallingen bestaan niet (dat nog steeds volop gelezen wordt). Mijn zus was een vrouw die vol passie haar vak beoefende, ze was verloskundige, het mooiste vak op aarde volgens mij. Ze had mijn kinderen ook op de wereld gezet, de meest bijzondere momenten in mijn leven was zij erbij. Later werd ze vrouwencoach omdat ze merkte dat veel vrouwen die vast liepen door zware bevallingen of doodgeboren kinderen, geen goede plek hadden om heen te kunnen. Zelf had ze ook twee prachtige meiden op de wereld gezet. Alles met volle overgave.

Er was bijna niemand ook, die zo trots op mij kon zijn. Dat mis ik nog regelmatig.

Papa

Ik kon me vaak een beetje verschuilen achter mijn grote zus, haar de belangrijke beslissingen laten nemen of het voortouw. Dit touw werd echter hard losgerukt. Van het een op andere moment stond ik er alleen voor.

Mijn vader die toen al ernstig ziek was en mijn moeder en ik moesten als kapot gezin verder. En ik moest dat voortouw overnemen zonder dat ik dat ooit had kunnen oefenen. Mijn vader overleed 11 maanden later. En in die 11 maanden regelde ik ziekenhuisopnames, ging mee naar artsen en gesprekken. Mijn moeder en ik gingen maar door.

Hospice

De laatste 10 dagen van mijn vaders leven waren mooi, dat klinkt misschien gek. Mijn vader heeft lang gevochten voordat hij zich kon overgeven. De dag dat hij zich overgaf, was de dag dat hij naar een hospice ging.

Na een onbedaarlijke huilbui kwam het loslaten en de ontspanning. Mijn moeder en ik werden liefdevol opgevangen door alle vrijwilligers. Er werden kopjes thee gezet, maaltijden gemaakt. Er werd gelachen. Ook met mijn vader. Ik zag mijn ouders weer dichter tot elkaar komen na maanden van zware ziekte.
Mijn vader had geen pijn, daar werd voor gezorgd.

Wat een geweldige plek riep ik regelmatig en dacht… als ik daar zou kunnen werken zou ik het meteen doen.

Diepe rouw

Nadat mijn vader overleed hebben mijn moeder en ik een zware tijd gehad. We misten mijn zus alleen maar meer. Hadden nu pas tijd om daar meer bij stil te staan. We hadden elkaar gelukkig. En lieve mensen om ons heen, mijn kinderen, vrienden, mijn geliefde.

Maar uiteindelijk moet je je gescheurde hart zelf zien te helen. Ik heb er een aantal keren hulp voor gezocht en dat heeft zeker geholpen. Maar wat vooral helpt is liefde voor mezelf. Liefde voor mijn gescheurde hart. De tijd nemen, rust opzoeken. In die rustmomenten schreef ik vaak in mijn dagboek, iets wat ik altijd al deed. Met het verschil dat ik nu vaak aan mijn zus schreef. Mijn dagboek was mijn zus geworden en aan haar kon ik mijn verhaal kwijt.

‘Ik kan jou
Niet meer aanraken
En toch
Raak jij mij
Voortdurend’

Gedichten

Zo zijn een paar jaar geleden mijn gedichtjes over rouw en verlies ontstaan. Over het leven eigenlijk.
Steeds vaker kon ik in de late avond in een paar zinnen mijn gevoel uiten. Toen ik de gedichtjes ging delen op Instagram werd er sterk op gereageerd door lotgenoten. Herkenning. De pijn een beetje delen. Mijn hart helen.

En nu ruim vier jaar later mocht ik de eerste reeks van mijn gedichten op ansichtkaart uitbrengen. In kleur, want het leven is niet zwart/wit. Ook niet in tijden van enorm verdriet. Alles kan naast elkaar bestaan. Dat kan ik nu zeggen.

Sinds drie maanden werk ik ook in het hospice waar mijn vader overleed. Het kwam op mijn pad. Werken in het hospice brengt me veel. Het is zo mooi om van dichtbij mee te kunnen maken hoe mensen in het laatste stuk van hun leven nog alles eruit halen wat erin zit. Dat er alleen tijd wordt besteed aan dingen die er toe doen. En dat is vooral verbinding met naasten. Het geeft veel voldoening om samen met een heel team liefdevolle mensen er zoveel mogelijk te kunnen zijn voor onze gastbewoners. 
En het voelt heel bijzonder om een beetje bij te kunnen dragen aan dit intieme proces.