Mijn moeder en ik waren altijd twee handen op een buik

“Mijn moeder was ziek, dus ik wist dat het moment ging komen. Maar toen het eenmaal zover was, brak ik. Mijn moeder, mijn beste vriendin… weg”

Mijn moeder was mijn alles

Voor je zieke moeder zorgen is zwaar, heel zwaar. Regelmatig blijven slapen omdat ze niet alleen durfde te zijn. Regelmatig ambulancebroeders over de vloer, die mijn moeder dan weer mee namen in de ziekenwagen. Regelmatig opnames in het ziekenhuis. Dagelijks de angst om haar te verliezen. Mijn moeder was mijn alles, dus ik deed ook alles voor haar. Tijdens mijn zwangerschap trajecten, tijdens mijn 40-urige baan, tijdens het onderhouden van mijn relatie en vriendschappen, tijdens de overstap naar een nieuwe baan, ik was er altijd. En ik was er graag. Als de meest belangrijkste persoon in je leven ziek wordt, doe je alles, alles.

Van ziek naar ernstig ziek

“Ik zou maar alvast afscheid nemen, want wellicht redt u het weekend niet”. Dat waren woorden die wij van artsen te horen kregen in augustus 2018. Wat er dan door je heen gaat, wil je niet weten. Na een second opinion kon ze toch nog geholpen worden, en kon haar leven nog even verlengd worden. Ze was al jaren ziek, maar ze kon toen nog thuis wonen. Nu, kon dat echt niet meer. Ze is in een verzorgingshuis gaan wonen, en hier heeft ze gelukkig nog mooie tijden gehad. We hebben tussendoor enkele keren afscheid moeten nemen omdat de artsen dachten dat het voorbij was, maar elke keer krabbelde ze weer op, en kon ze genieten van alle liefde en aandacht die ze kreeg van de verzorging daar en de medebewoners. Het was fijn haar daar te zien, beter dan alleen en ellendig thuis. Haar wens was daarom ook om in het verzorgingstehuis te overlijden, en niet in het ziekenhuis.

De dag kwam dichterbij

De pijn was niet meer te doen, de medicatie sloeg niet aan, haar organen werkten niet meer, ze kon niet meer eten en drinken, het was klaar. Mama was nog wel bij, en had er vrede mee. “Het is goed zo”. Ze nam telefonisch, met beeldbellen, afscheid van de belangrijkste mensen in haar leven. Ze zei nog wat laatste woorden en bedankte iedereen, maar toen de pijn ondraaglijk werd, hebben we (in overleg met haar) meer pijnstilling laten toedienen. Snel hebben ze haar vanuit het ziekenhuis naar het verzorgingstehuis gebracht, want we moesten en zouden haar wens uit laten komen. Niet overlijden in het ziekenhuis. In haar eigen bedje, met haar eigen spullen en 3 belangrijke mensen om haar heen, zakte ze langzaam weg. Doei mam. Lekker slapen. Ik hou van je.

Oma Inge is er niet meer

Toen ze ernstig ziek werd, was ik zwanger van mijn eerste kind. Die ze gelukkig nog ruim een jaar heeft kunnen meemaken. Ze was de meest trotse oma die ze kon zijn voor mijn dochter Senna. En wat waren ze dol op elkaar. Ze wenste vurig dat ze nog een zwangerschap van me mocht meemaken, maar helaas heeft ze dat niet gered. Op 30 mei 2020 is ze overleden, in augustus raakte ik zwanger van mijn tweede kind. Nog midden in mijn rouw periode, ben ik een zwangerschap traject ingegaan, die gelukkig snel tot dit positieve resultaat leidde. Dankbaar ben ik, dat ik weer door een traject mijn wens in vervulling kon laten gaan. Maar stiekem denk ik dat mama hier iets mee te maken heeft gehad… zo snel weer zwanger én een zoon. Een zoon die mama graag voor me had gewild, een zoon die mama helaas nooit zal leren kennen.

Tijdens de zwangerschap heb ik, als ik het even moeilijk had, regelmatig het urntje van Memories to Keep erbij gepakt. Dan legde ik hem op mijn buik en hoopte ik op die manier verbinding tussen mama en de baby te creëren. En dit lukte! Als ik de urn op mijn buik legde, begon de baby heel druk te bewegen. Dit was een onbeschrijflijk mooi moment. Dit moment werd versterkt toen mijn dochter van 3 erbij kwam zitten en zei “oma Inge en de baby zijn aan het spelen”. De tranen kon ik toen uiteraard niet inhouden, zo bijzonder. Ik ben meer dan dankbaar dat ik dit, door de LittleWood, op deze manier kon doen.

Een leven zonder moeder

Nu, 1,5 jaar later, gaat het goed met me. Het is soms echt wel zwaar, en ik heb haar nog zó nodig, maar het is goed zo. Het was niet oké om haar jarenlang zoveel te zien lijden, dus het is beter zo. Ik geniet van mijn gezinnetje, mijn man en onze 2 prachtige kindjes. Ik krijg genoeg steun en liefde om mij heen, waaronder mijn tante, de zus van mijn moeder. Ik zie veel trekjes van mijn moeder in haar, dat is heel fijn en vertrouwd en zo voelt het toch nog alsof ik mama nog een beetje bij me heb.

In mijn hart, en in mijn LittleWood

Eigenlijk wilde ik een tatoeage laten zetten, met het as van mama erin. Na wat onderzoek ben ik erachter gekomen dat dit verboden is in Nederland, om hygiënische redenen. Dit vond ik erg jammer, want ik ben geen type om een sieraad te dragen met het as erin. Alsof het universum me hoorde, kwam op Social Media de reclame voor Memories to Keep voorbij. Dit was het. Ik hoefde niet meer verder te zoeken, ik wilde niet meer verder zoeken. De LittleWood is precies zoals mama was. Uniek, klein en mooi. En de urn is precies in de stijl zoals zij haar huis had ingericht. Dit is mama, ik wil mama in dit urntje.

Mijn LittleWood staat op een speciaal tafeltje met een foto van mama, en wat kleine dingen die mij aan haar doen denken. Op dit tafeltje ligt een boek van Martin Gijzemijter, hier was ze zo’n fan van. Op dit boek, ligt mama. Ik pak het urntje regelmatig vast, en dan blader ik door het boek.

Ik ben dankbaar voor Memories to Keep, ik ben dankbaar voor Harm. Dat ik op deze manier mama regelmatig nog even vast kan pakken en dichtbij me kan houden. Ze gaat mee op vakantie en ze kan op deze manier toch nog mijn gezinnetje meemaken. Vanuit haar mooie kleine urntje.